Reformacja w Polsce
Encyklopedia PWN
irenizm chrześcijański
w teologii chrześc. — kierunek dążący do zniesienia rozbicia wyznaniowego i osiągnięcia jedności na drodze wypracowania podstaw doktryny chrześc. w sposób umożliwiający jej przyjęcie przez wszystkie wyznania m.in. za cenę ustępstw doktrynalnych;
[gr. eirḗne ‘pokój’, ‘zgoda’, ‘bezpieczeństwo’],
doktryna religijna stworzona przez J. Kalwina, wyłożona najpełniej w ostatecznej redakcji Institutio Christianae religionis [‘nauka religii chrześcijańskiej’] z 1559.
historyk kultury, oświaty i wychowania, polityk.
kalwiński teolog i działacz kościelny;
fizyk, historyk reformacji, demograf;
moralitet
późnośredniow. i renes. gatunek dram. o charakterze alegoryczno-dydaktycznym; przybierał formę uniwersalnej przypowieści na temat doczesnych pokus, upadku i zbawienia,
[niem. < łac.],
